'𝕂𝕒𝕟 𝕚𝕜 𝕫𝕖𝕝𝕗'

“Thuis gooide ik mijn rugzakje in de hoek en moest ik eerst een kwartier uitkuren”.

Op mijn rapport stond dat ik zo’n lief en rustig meisje was. Blijkbaar kon ik me prima voordoen als het braafste kindje van de klas. Echter vertelde mij moeder later mij dat als ik thuiskwam ik eerst mijn rugzakje in de hoek gooide en helemaal niet zo lief was. Ik was 4 jaar oud….

Gelukkig wist mijn moeder dat ik dat nodig had. En ze zag het als een compliment. Tenslotte durfde ik thuis écht mezelf te zijn. Niet dat ik altijd dwars lag, maar ik kwam wel vaak in opstand. Als ik nu terugkijk was het voor mij echt het verwerken van de dag. En omdat ik mezelf vaak aanpaste moest dat ergens gecompenseerd worden.

Ik herinner mijn jeugd als heel veilig en met volop ruimte om heerlijk te spelen en leuke dingen te doen. Het liefst verkleed. Eigenlijk creëerden we een andere wereld voor onszelf.

Die veilige basis waardeer ik enorm. Ik snap dat een vaste structuur, brood op de plank en een plan hebben veel kan toevoegen aan een fijn leven. Echter vond ik dat ook lastig. Ik wilde zelf ontdekken. “Kan ik zelf’, waren een van mijn eerste woordjes.

Ik heb een hele periode geprobeerd mee te doen met de maatschappij. Daarna heb ik er vooral heel hard tegenaan geschopt. Op mijn 26e kocht ik een huis, was expert job-hopper en werd stiefmoeder. Daarna woonde ik 7 jaar anti-kraak en vertrok ik op mijn 34e op naar Zuid-Amerika voor onbepaalde tijd. Een jaar later was ik mega blut, maar wel heel veel ervaringen rijker. Ik wist dat ik op mezelf kon vertrouwen én dat ik in bezit was van een dosis lef en vindingrijkheid.

Nu zie ik wat wel en niet werkt voor mij. Daarin maak ik voor mezelf een nieuwe (veilige) basis. Maar wel op mijn voorwaarden.

Hoe heb jij voor jezelf een veilige basis gevormd? En wordt het niet eens tijd hier opnieuw naar te kijken? Voor jezelf!